Amstel gold race 365
|
In de examens moet je af en toe ontspannen. Ik had nogal een lange pauze van 9 dagen. Dus vond ik er maar niet beter op om eens naar Nederlands-Limburg te trekken en er de 365-dagen beschikbare route te rijden van de Amstel Gold Race. De wielerklassieker die Gilbert dit jaar voor de derde keer won.
Het zou een zwaar tochtje worden met 12 hellingen met onder andere de Keutenberg en de Eyserbosweg op het menu. Ik volg de rode lus, 80 kilometer zwoegen en zweten, maar met enige ervaring in de Vlaamse Ardennen had ik niet zo veel schrik van wat me te wachten stond. Hiernaast kan je alvast naar een sfeerfilmpje kijken. |
Verslag
Ik vertrek in Valkenburg aan de voet van de Cauberg. Hier zien we altijd de favorieten kleur bekennen of naar de winst snellen. Een legendarische hobbel die in het dagelijkse leven een drukke weg is. De eerste 20 kilometer lopen vlot en de verschillende heuveltjes zijn rap verteerd, jammer dat er veel verkeer is en het dus niet echt gezellig is in het begin. Natuur Vanaf de derde helling, de Bemelerberg, wordt het landschap zichtbaar. De smalle, rustige wegen volgen elkaar op en het parcours begint me meer en meer aan te spreken, maar de kilometertjes beginnen na enige tijd door te wegen. De Wolfsberg, Loorberg, Geulhemmerweg en de tientallen heuveltjes tussenin vormen toch verraderlijke obstakels. |
Dood
65 kilometer op de teller en hopeloos verdwaald gereden. Het moet gezegd dat de aanduiding het soms laat afweten met als gevolg dat ik uiteindelijk 90 kilometer heb afgelegd. Maar goed terug begonnen aan het laatste gedeelte met de Kruisberg en de Gulperberg ging het licht langzaamaan uit. Toen kwamen de zwaarste hellingen de Eyserbosweg en de Keutenberg. Bij die laatste schoten de krampen me achter de oren. Onverwachts 20% opdraaien is geen pretje. Na 80 kilometer ging het licht uit bij mij en was het zwoegen tot de top. |
Geslaagd
De tweede keer de Cauberg oprijden, was ver-schri-kke-lijk. Eerste maal aan 20 km/h gemiddeld, nu aan 10 km/h. Het was zeker een geslaagd ritje ondanks de slechte aanduiding. Het parcours is zwaar en ik zou durven zeggen, zwaarder dan de Vlaamse Ardennen. Er is zeker een zekere conditie nodig om deze beesten te temmen. Toch als rasechte Vlaming vind ik de Vlaamse kasseien net iets heroïscher. |